سنگهای آهکی از نظر ژنتیکی و نحوه تشکیل به دو گروه عمده و بزرگ آهکهای برجا و آهکهای نابرجا تقسیم میشوند. آهکهای برجا شامل کلیه سنگ آهکهای ستونهایی میگردد که طی فرآیندهای شیمیایی و بیوشیمیایی در محلی که وجود دارند، تشکیل گردیدهاند. اصوال تشکیل در جای رسوبات آهکی مربوط به فعالیتهای بیولوژیکی 4 بوده و از منشا بیوشیمیایی میباشند. مانند تراورتن و ستونهای آهکی. آهکهای نابرجا آهکهایی را شامل میگردد که از نظر بافتی به سنگهای کالسیک شباهت داشته ، ولی از نظر منشا تشکیالتشان کامال مربوط به فرآیندهای شیمیایی است. مانند آهکهای تخریبی و ماسهای .
شکل و گسترش سنگهای کربناته
رسوبات کربناته جدید در محیطهای رسوبی مختلفی تشکیل شده و به اشکال گوناگون گسترش دارند. با وجود تنوع زیادی که در محیط رسوبی کربناتها وجوددارد، بطور کلی این محیطها را میتوان در دو گروه بزرگ زیر مطالعه نمود .
کربناتها در محیطهای عمیق
سنگهای کربناته که در محیطهای عمیق دریایی عصر حاضر تشکیل میگردند، در دو گروه به شرح زیر مشخص میشوند .
- گروه اول: آهکهایی هستند که از مناطق کم عمق تر حوضه رسوبی توسط جریانهای زیر دریایی یا جریانهای توربیدیتی به مناطق عمیق منتقل شده و به تدریج بر حسب اندازه و وزن مخصوصشان رسوب کردهاند. این مواد منتقل شده ، طبعا ریز دانه و از بقایا و اسکلت جانوران و ارگانیسمهای دریایی هستند که از آن جمله میتوان جلبکهای آهکی رانام برد.
- گروه دوم: آهکهایی هستند که منشا آنها ، صدف و پوسته فرامینفرها و پالنکتونهایی نظیر گلوبیژرینا میباشد. تشکیل لجنهای 5 گلوبیژرینا در اعماق زیادتر یعنی حدود ۰۳۳۳ متر به پایین به علت ناپایداری پوسته آهکی و حل شدن آنها در آب دریا ، متوقف میگردد. کربناتها در محیطهای کم عمق معموال محیطهای کم عمق ، در حاشیه و سواحل دریاهای آزاد گسترش داشته و این سواحل محل مناسبی برای تشکیل آهکهای مربوط به این محیطها هستند .